Finwal

Finwale występują we wszystkich oce­anach świata, począwszy od równika aż po oba bieguny.

Żyją na pełnym oceanie.

Rzadko pojawiają się w strefie przybrzeżnej.

Cała populacja finwali dzieli się na trzy duże grupy, związane z odrębnymi regionami świata: 1) z pół­kulą południową, 2) północnym Atlanty­kiem, 3) z północną częścią Pacyfiku.

Średnia długość ciała doro­słego samca, żyjącego na półkuli południowej wynosi 21 m, samicy – 22,3 m.

Osobniki żyjące na półkuli północnej są nieco mniejsze.

Dorosły osobnik waży od 45 do 75 ton.

Ssaki te są z reguły błękitnoszare, cza­sem trochę ciemniejsze.

Spód ciała i płetw piersiowych oraz cała płetwa ogonowa są białe.

Cechą charakterystyczną finwala jest niejednolite ubarwienie głowy.

Prawa strona żuchwy jest koloru białego, a lewa – czarnego.

Nie­jednolitość zabarwienia wykazują fiszbiny.

Jest to wędrowny gatunek waleni.

Młode przychodzą na świat zawsze w ciepłych wodach strefy podzwrotniko­wej, natomiast w zimnych, lecz boga­tych w pożywienie wodach polarnych finwale uzupełniają zapasy energii, któ­rej duże ilości tracą w okresie zimowym.

W trakcie wędrówek, młode finwale płyną zwykle za ciężarnymi samicami, lub ja­kimkolwiek innym, dorosłym osobnikiem.

Ciąża u finwala trwa około 11 miesięcy.

Samica rodzi co dwa lata jedno młode.

Nowonarodzone młode ma około 6,4 m.

Głównym pożywieniem tego ssaka są eufauzje, skorupiaki planktonowe.

Finwale nurkują na głębokość 300 me­trów i mogą pozostawać pod wodą od 10 do 15 minut.

Finwale można zobaczyć w grupach liczących z reguły od 6 do 10 osobników.

Porozumiewają się między sobą za pomocą sygnałów dźwiękowych (przeciągłe okrzyki o niskiej częstot­liwości i serie rytmicznych, pulsujących dźwięków).