Jeleń kalamiański jest gatunkiem ssaka parzystokopytnego z rodziny jeleniowatych.
Obecny zasięg występowania gatunku obejmuje wyspy w grupie Calamian, na północ od wyspy Palawan (zachodnie Filipiny).
Jego siedliskiem są porośnięte wysoką trawą podmokłe tereny w pobliżu rzek, mokradła, bagna i torfowiska.
Na obszarze występowania jeleni kalamiańskich jedynym zagrożeniem jest człowiek.
Na wyspach Calamian nie ma drapieżników, które mogłyby być naturalnym wrogiem jeleni.
Do lat 70. XX w. jelenie kalamiańskie licznie występowały zwłaszcza na wyspach Busuanga i Culion.
Później ich populacja zaczęła zmniejszać się gwałtownie z powodu przełowienia.
Jedyny obszar, na którym te zwierzęta objęto ochroną utworzono na wyspie Calauit w 1976 roku.
Gatunek jest objęty konwencją waszyngtońską CITES (załącznik I).
W Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii EN (endangered ? zagrożone wyginięciem).
Podobnie jak jelonek bengalski, jeleń kalamiański nazywany jest również jeleniem świńskim (hog deer), ponieważ ? kiedy jest wystraszony ? biegnie kłusem z opuszczoną głową, przypominając wyglądem świnię.
Długość ciała tego ssaka wynosi około 105?115 cm, wysokość w kłębie: około 60?75 cm, ogona: około 20 cm.
Jeleń kalamiański waży około 36?50 kg.
Ciało tego zwierzęcia jest krępe i jasnobrązowe.
Suknia samców ciemnieje z wiekiem.
Dorosłe samce mają poroże z trzema odgałęzieniami.
Przeważnie bytują samotnie, rzadko tworzą małe stada.
W ciągu dnia odpoczywają, a na miejsca żerowania wychodzą o zmierzchu i o świcie.
Mogą żerować również w nocy, zwłaszcza jeśli są niepokojone.
Ssaki te są przede wszystkim trawożerne, dietę uzupełniają liśćmi i leśnymi owocami.
Dojrzałość płciową osiągają pomiędzy 8-12 miesiącem życia.
Dane dotyczące czasu trwania ciąży są rozbieżne.
Autorzy podają wartości od 180-240 dni.
Młode rodzą się w kwietniu-maju, nie mają cętek.
Jeleń kalamiański
