Jest to jedyny dziko żyjący gatunek koni.
Gatunek ten został nazwany na cześć rosyjskiego odkrywcy, podróżnika i geografa Nikołaja Przewalskiego, który w 1879 r. zebrał materiały badawcze, na podstawie których Poliakow opisał to zwierzę w 1881 roku. Wiele koni Przewalskiego zostało schwytanych na początku XX wieku i umieszczonych w ogrodach zoologicznych. Z tych 12?15 rozmnażało się w niewoli i od nich pochodzi obecna populacja tego gatunku.
Koń Przewalskiego przypomina konia domowego, od którego odróżnia go krótka, stojąca grzywa oraz brak grzywki na czole. Ponadto różnią się liczbą chromosomów, choć mieszańce są płodne. W szacie letniejsierść krótka, rdzawa na grzbiecie i bokach, brzuch żółtobiały. W szacie zimowej sierść dłuższa i jaśniejsza. Na grzbiecie ciemna pręga. Nogi pręgowane do wysokości mniej więcej kolan. Klacze są mniejsze od ogierów.
Długość 180?230 cm oraz ogon do 90 cm. Wysokość w kłębie ? 125?145 cm. Masa ciała tego konia to około 200?300 kg.
Koń Przewalskiego niegdyś zamieszkiwał w licznych stadach stepy i półpustynie Azji Środkowej porośnięte przez roślinność halofilną. Dobrze rozmnaża się w niewoli.
Ostatnia dziko żyjąca populacja przetrwała na terenie południowo-zachodniej Mongolii i kilku pobliskich regionach Chin (Gansu,Sinciang i Mongolia Wewnętrzna). Ostatnie dzikie konie widziano w Mongolii w 1969. Gatunek został uznany za wymarły na wolności. Zachował się jedynie w ogrodach zoologicznych. Od 1990 roku rozpoczęto próby jego reintrodukcji na terenach Mongolii, Chin,Kazachstanu i Ukrainy.
W ogrodach zoologicznych na całym świecie w 2005 żyło około 1500 koni tego gatunku wywodzących się od 31 koni, które umieszczono w zoo w 1945 roku oraz około 250 koni żyjących na wolności w Mongolii. Według danych IUCN na początku 2008 łączna liczba wszystkich żyjących osobników wynosiła 1 872, w tym mniej niż 50 dorosłych osobników przebywało na wolności.
Koń Przewalskiego jest krytycznie zagrożony wyginięciem.
Koń Przewalskiego
