Kuna żółtogardła jest gatunkiem ssaka drapieżnego z rodziny łasicowatych.
Występuje w wilgotnych lasach strefy umiarkowanej we wschodniej Azji.
Zamieszkuje w lasach tropikalnych jak i w subtropikalnych.
Występuje na terenach do 3000 m n.p.m.
Jej obecność została stwierdzona w wilgotnych lasach strefy umiarkowanej w Himalajach, Azji Południowo-Wschodniej, na dalekim wschodzie Rosji oraz na półwyspie Koreańskim.
Według Czerwonej Księgi Gatunków Zagrożonych IUCN kuna żółtogardła zamieszkuje: Bangladesz, Bhutan, Brunei, Kambodża, Chiny, Indie, Indonezja, Korea Północna, Korea Południowa, Laos, Malezja, Birma, Nepal, Pakistan, Rosja, Tajwan, Tajlandia i Wietnam.
Pomimo znacznego zjawiska karczowania lasów, uważa się, że gatunek może przetrwać w zachowanych lasach oraz w wtórnych drzewostanach.
Na Syberii i w Korei stanowi ona zwierzynę z której pozyskuje się futra, ze względu na nieprzyjemny zapach mięso kuny nie jest przeznaczane do spożycia.
Podgatunki:
- Martes flavigula flavigula (Boddaert, 1785);
- Martes flavigula henrici (Schinz, 1845);
- Martes flavigula borealis (Radde, 1862);
- Martes flavigula chrysospila (Swinhoe, 1866);
- Martes flavigula peninsularis (Bonhote, 1901);
- Martes flavigula indochinensis (Kloss, 1916);
- Martes flavigula saba (Chasen & Kloss, 1931);
- Martes flavigula robinsoni (Pocock, 1936);
- Martes flavigula hainana (Hsu & Wu, 1981).
Kuna żółtogardła jest średniej wielkości drapieżnikiem, o maści futra od pomarańczowo-żółtej do ciemnobrązowej, futro na gardle umaszczenia żółtego.
Długość ciała wynosi od 40 do 60 cm, długość ogona 38 – 43 cm.
Uszy nisko osadzone i zaokrąglone.
Kuna żółtogardła jest gatunkiem samotniczym, jedynie samice przez okres trzech do czterech miesięcy żyją razem z młodymi.
Najprawdopodobniej kopulują w sierpniu, a potomstwo rodzi się w kwietniu.
Ich dieta składa się z gryzoni, jaj ptaków, żab i owadów.
Również żywią się miodem i owocami, są również uważane za ważne źródło rozprzestrzeniania nasion.
Kuna żółtogardła
