Tygrys

Jest to duży, drapieżny ssak łożyskowy z rodziny kotowatych, największy z żyjących współcześnie czterech wielkich, ryczących kotów z rodzaju Panthera. Tygrys to jeden z największych drapieżników lądowych. Dorosłe samce osiągają ponad 300 kg masy ciała przy ponad 3 m całkowitej długości. Rekordowa masa ciała samca tygrysa syberyjskiego wynosi 423 kg. Doskonale skacze, bardzo dobrze pływa, poluje zwykle samotnie. Dawniej liczny w całej Azji, zawsze budzący grozę, stał się obiektem polowań dla sportu, pieniędzy lub w odwecie ? z powodu zagrożenia, jakie stanowi dla ludzi i zwierząt hodowlanych. Wytępiony w wielu regionach, zagrożony wyginięciem, został objęty programami ochrony. Największa dzika populacja żyje w Indiach. W niektórych regionach Indii tygrysy są uważane za zwierzęta święte.

Dokładniej przeprowadzone badania anatomiczne wykazały, że tygrys może być blisko spokrewniony z panterą mglistą. Jednak przynależność rodzajowa tego kota jest niepewna. Obecnie prowadzone są szczegółowe badania anatomiczne, genetyczne oraz molekularne, których celem jest ustalenie relacji pokrewieństwa pomiędzy przedstawicielami Pantheriinae.

Współczesna wiedza o pochodzeniu tych drapieżników opiera się na niewielkiej ilości materiału kopalnego. Wszystkie żyjące współcześnie duże koty zaliczane są do podrodziny Pantheriinae. Najstarszym znanym gatunkiem o możliwym dużym stopniu pokrewieństwa jest znaleziony w północnych Chinach i na Jawie wczesnoplejstoceńska, mniejsza od tygrysa Panthera palaeosinensis. Najprawdopodobniejszym prekursorem linii kotowatych, z której powstał Panthera tigris, jest wymarła przed kilkoma milionami lat Panthera schreuderi. Nie ma jednak pewności, gdyż jego skamieniałości nie wskazują jednoznacznie na pokrewieństwo ze znanym współcześnie tygrysem.

Kilka milionów lat temu niemal w całej Azji dominował P. t. acutidens, od którego pochodzi tygrys chiński (Panthera tigris amoyensis). Jedna z teorii zakłada, że wszystkie tygrysy, które zasiedlają tereny inne, niż Indonezja, pochodzą właśnie od niego. wywodzą się właśnie od tego podgatunku. Około 1,2 miliona lat temu w Indonezji pojawił się Panthera tigris trinilensis (tygrys z Trinil) odkryty na stanowisku archeologicznym Trinil na Jawie. Według większości zoologów jest on przodkiem wszystkich znanych indonezyjskich podgatunków tygrysa i nie wywodzi się od wcześniejszego P. t. acutidens.

Skamieliny tygrysów znaleziono również na Borneo, we wschodniej Beringii i na Sachalinie. W Indiach i północnej Azji tygrys pojawił się pod koniec plejstocenu.

Dawniej tygrys był szeroko rozprzestrzeniony w Azji ? od wschodniej Turcji i Morza Kaspijskiego po wschodnią Rosję (do Morza Ochockiego) i Mandżurię. Południowa granica zasięgu ciągnęła się od północnego Iranu po Półwysep Malajski, Jawę i Bali.

Obecnie występuje w Azji południowej i wschodniej, a właściwie w małych, izolowanych populacjach na obszarze między Indiami a Wietnamem i Tajlandią oraz w Chinach, na wschodzie Rosji i na Sumatrze. Na przestrzeni ostatnich 100 lat utracił około 93% z dawnego zasięgu występowania.

Tygrys zajmuje różnorodne siedliska ? od wiecznie zielonych tropikalnych lasów deszczowych, przez namorzyny i południowe zbocza Himalajów po zaśnieżoną tajgę syberyjską. Preferuje tereny z dostępem do wody, gęsto porośnięte wysoką roślinnością, zasobne w duże ssaki kopytne.

Tygrys jest najpotężniejszym przedstawicielem rodziny kotowatych i jednym z największych drapieżników lądowych. Osiągana przez dorosłe samce masa ? w zależności od podgatunku ? może przekraczać 300 kg przy całkowitej długości ciała ponad 3 m. Nieco większe od niego były wymarłe smilodony i lwy jaskiniowe, a współcześnie jedynie pochodzące ze skrzyżowania tygrysicy z lwem tygrysy osiągają większe rozmiary. Rozmiary tygrysów zmieniają się w zależności od wysokości zajmowanych terenów, najmniejsze żyją w terenach niżej położonych.

Największym podgatunkiem jest tygrys syberyjski ? notowany rekordowy ciężar samca wynosi 384 kg, a najmniejszym tygrys sumatrzański. Mniejszy od niego tygrys balijski został wytępiony przez człowieka w 1937. Był przeciętnie dwukrotnie mniejszy od swojego syberyjskiego krewniaka.

Masywne ciało o silnej budowie z krótkimi, bardzo muskularnymi nogami zakończone jest długim ogonem ułatwiającym utrzymanie równowagi. Tygrysy mają bardzo dobrze rozwiniętą tę zdolność. Jak u wszystkich kotów przednie łapy mają pięć, a tylne cztery palce. Wszystkie palce zakończone są ostrymi pazurami o sierpowatym kształcie. Odpowiednia budowa ostatniego paliczka oraz obecność mięśni poruszających ten paliczek powodują, że pazury mogą być cofane. Umiejętność chowania pazurów umożliwia tygrysowi bardzo ciche stąpanie przy podkradaniu się do ofiary, a ich wysunięcie ułatwia przytrzymywanie i rozrywanie zdobyczy. Wysunięte pazury tygrysa stanowią bardzo groźną broń. Służą również do czyszczenia futra, zachowywania równowagi przy pokonywaniu nierównych przeszkód oraz zaznaczania terytorium poprzez rysowanie śladów na ziemi i korze drzew.

Nieco dłuższe tylne łapy są doskonale przystosowane do skakania. Tygrys jest drugim po pumie rekordzistą w skoku wzwyż ? potrafi wskoczyć na wysokość 5 m ? i drugim po lwie w skoku w dal ? jednym skokiem pokonuje odległość 8?9 m. Na wysokość 2 m wskakuje trzymając zdobycz ważącą 50 kg. Jednym uderzeniem łapy jest w stanie zabić zwierzę wielkości dużego psa, a nawet człowieka.

Kolejnym elementem doskonałego przystosowania do drapieżnego trybu życia jest budowa szczęki tygrysa ? uzębienie tnąco-kruszące z silnie rozwiniętymi kłami i łamaczami. W szczęce osadzonych jest 30 zębów. Długie na 75 do 90 mm kły służą do zabijania ofiary i rozrywania mięsa.

Najlepiej rozwiniętym zmysłem tygrysów jest słuch. Wychwytują dźwięki o częstotliwości od 200 Hz do 100 kHz, pięciokrotnie wyższe niż słyszane przez człowieka (do 20 kHz). Prawdopodobnie tygrysy potrafią rozpoznać gatunki zwierząt po wydawanych przez nie odgłosach, co wyjaśniałoby dużą precyzję w odnajdywaniu ulubionych gatunków^[12].

Zmysł węchu u tygrysa nie należy do wysoko rozwiniętych. Jest zdecydowanie słabszy niż u psów. Do rozpoznawania zapachów wykorzystywany jest pomocniczo narząd Jacobsona. Podobnie do lwów, aby ułatwić dopływ powietrza do receptorów węchowych, tygrysy otwierają pysk i wysuwają język w charakterystycznym grymasie.

Jak wszystkie wielkie koty z rodzaju Panthera, tygrys potrafi ryczeć. Głos ryczącego króla dżungli słyszany jest z odległości 3 km. Tygrys potrafi też świetnie pływać, a płynąc może zabić ściganą ofiarę. Bardzo dobrze czuje się w wodzie, potrafi przepłynąć rzekę o szerokości 6?8 km, a z nurtem rzeki 29 km.

Budowa siatkówki oka umożliwia tygrysom widzenie w ciemnościach (widzą sześciokrotnie lepiej niż człowiek). Obecność dobrze rozwiniętych pręcikówwskazuje na możliwość widzenia barw.^{[potrzebne źródło]} Tygrysy mają okrągłe źrenice i żółte tęczówki. W nocy światło odbite od oczu tygrysa przybiera kolor od czerwonożółtego do niebieskozielonego ? w zależności od źródła światła i kąta jego padania. Na zdjęciach robionych w świetle lampy błyskowej powstaje tzw. efekt czerwonych oczu. Tygrysy, jak wszystkie koty, mają oko osłonięte przesłoną migawkową, tzw. trzecią powieką.

Tygrys jest mięsożernym drapieżnikiem stojącym na najwyższym poziomie piramidy ekologicznej. Poluje na wszelkie zwierzęta niezależnie od wielkości. Jedynie dorosłe, zdrowe nosorożce i słonie potrafią skutecznie obronić się przed jego żarłocznością, a mimo tego zdarzają się utarczki pomiędzy nimi a tygrysem. Podobnie wyglądają konfrontacje z większymi od tygrysa niedźwiedziami brunatnymi. Chociaż obydwa olbrzymy wzajemnie się unikają (obecnie obydwa gatunki są bardzo rzadkie) dochodzi między nimi do walk, w których niedźwiedź nierzadko zostaje pokonany. Zwykle tygrysy zabijają niedźwiedzie młode lub te, które zapadły w sen zimowy lub dopiero się z niego wybudziły. Notowano jednak przypadki, gdy dorodny i doświadczony tygrys pokonał dorosłego samca niedźwiedzia^{[potrzebne źródło]}.

Tygrys najchętniej poluje na duże ssaki kopytne (sambary, gaury, bawoły, dzikie świnie), nie gardzi młodym słoniem lub nosorożcem, który oddalił się od stada, zdarza mu się zabijać krokodyle, a nawet duże ryby, na które czatuje przy brzegu. Poluje z ukrycia. Wykorzystując doskonały słuch i wzrok oraz gęstwiny podkrada się do ofiary. Stąpa bardzo cicho, ponieważ ? jak większość kotów ? potrafi chować pazury i przyczajony wyczekuje, aż cel ataku zbliży się do niego. Potrafi biec z prędkością 60 km/h. Przednimi łapami powala atakowane zwierzę na ziemię i wbija kły w jego kark często przerywając tym uderzeniem rdzeń kręgowy, tchawicę, żyłę lub tętnicę szyjną ofiary. Dużym zwierzętom rozrywa gardło i czeka, aż ofiara skona. Tylko 1 na 10?20 ataków kończy się sukcesem drapieżnika. Duża zdobycz wystarcza mu na klika dni. Jednorazowo zjada 20?35 kg mięsa, wygłodniały ? nawet do 50 kg.

Podchodzi pod osiedla ludzkie. Stare tygrysy czasami wybierają na swoje ofiary ludzi i zwierzęta domowe, zwłaszcza bydło. Jest to spowodowane prawdopodobnie utratą sprawności łowieckiej, np. przez wady uzębienia. Osłabiony osobnik zmuszony jest do opuszczenia swojego terytorium w poszukiwaniu łatwiejszej zdobyczy. Zdarza się, że młody tygrys napada na człowieka, ale takie zdarzenia tłumaczone są jako przypadkowe. Poluje zarówno w dzień, jak i w nocy, przy czym największą aktywność wykazuje przed i po zachodzie słońca, nocą zwykle patrolując zajmowane terytorium. Zbiorowe polowania w małych grupach rodzinnych ? podobnie jak to robią lwy ? zdarzają się tygrysom, ale należy to do rzadkości. Wodę pije pobierając ją lekko wywiniętym językiem ? sposobem stosowanym jedynie przez kotowate i psowate.

Samce obejmują tereny o powierzchni 60?100 km?, a samice do 20 km?. Wielkość terytorium zależy od warunków środowiska, a szczególnie od ilości pokarmu jaką może dostarczyć tygrysowi. Im mniej pokarmu tym większe terytorium. Terytoria są znakowane moczem, odchodami i wydzieliną gruczołów zapachowych. Znakowanie przyczynia się do ograniczania liczby starć pomiędzy gospodarzem terenu, a przybyszami poszukującymi nowych, nieobjętych we władanie terytoriów.

Obszar kontrolowany przez jednego samca może zawierać areały osobnicze kilku samic. Zarówno samce jak i samice obejmują areały osobnicze nienakładające się z areałami innych przedstawicieli tej samej płci. Areał osobniczy samicy jest mniejszy, ponieważ w czasie polowania nie może się ona zbytnio oddalać od miejsca, w którym ukryła swoje młode.

Samice osiągają dojrzałość płciową pomiędzy 3?4 rokiem życia, samce średnio o rok później. W ciepłej strefie klimatycznej samice mogą przystępować do rozrodu o każdej porze roku, ale najczęściej (oraz w strefie zimnej) następuje to od końca listopada do początku kwietnia. Wchodząc w okres rui samice nawołują samca głośnym ryczeniem i spryskują moczem okoliczne drzewa i skały, sygnalizując w ten sposób gotowość do rozpoczęcia okresu godowego. Takie zachowania powtarza do czasu kopulacji lub zakończenia rui. Przy malejącej liczbie tygrysów zdarza się, że samica nie znajduje partnera do rozrodu. Do ponownej rui dochodzi po 10?60 dniach, okres ten jest różny u poszczególnych samic.

Ciąża trwa 93?114 dni (najczęściej 104?106 dni), w miocie rodzi się zwykle 3?4, ale zdarzają się mioty od 1?7 młodych. Młode tygrysię po urodzeniu jest ślepe i bezradne. Waży ok. 1 kg. Śmiertelność młodych w pierwszym roku życia sięga 1/3, a w dwóch pierwszych latach życia może przekroczyć 50%. Szacuje się, że tylko jedno tygrysię z miotu osiągnie dojrzały wiek. Najsłabsze w miocie często ginie tuż po urodzeniu. Wiele młodych ginie na skutek powodzi, a także pożarów wzniecanych przez ludzi przy wyrębie lasów pod uprawy rolne. Samiec obejmujący nowe terytorium, na którym znajdują się samice z młodymi zabija wszystkich potomków swojego poprzednika, aby przyspieszyć gotowość samicy do kopulacji. Po utracie młodych samica wchodzi w estrus w ciągu kilku miesięcy, a wychowując młode ? po 2?3 latach od poprzedniej rui.

Około 8 tygodnia życia młode są zdolne do opuszczenia kryjówki i podążania za matką, która wychowuje je bez pomocy samca. Jego udział w wychowaniu potomstwa ogranicza się do obrony terytorium przed intruzami, czasem do zabawy z młodymi. W okresie wychowywania potomstwa tygrysica jest najbardziej niebezpieczna dla każdego potencjalnego wroga. Wiele z dokonanych przez tygrysicę ataków na człowieka miało miejsce w wyniku zaskoczenia jej w okresie opieki nad młodymi.

Wymiana zębów mlecznych na zęby stałe rozpoczyna się ok. 6 miesiąca życia. Młode tygrysy wdrapują się na drzewa, ale z wiekiem stają się cięższe i robią to coraz rzadziej. Samodzielność młode tygrysy uzyskują około 18 miesiąca życia, ale pozostają z matką do 2?2,5 roku. Młode samice obierają sobie nowe terytorium w pobliżu matki, natomiast samce wyruszają na poszukiwanie nowych terenów wdając się w walki z innymi samcami. Na wolności żyją 10?15 lat, w niewoli 16?20. Zanotowano jeden przypadek 26-letniego tygrysa.