Żbik europejski jest przedstawicielem kotowatych. Został opisany po raz pierwszy w 1775 roku przez niemieckiego przyrodnika Johanna Christiana Daniela von Schrebera. Ssak ten jest blisko spokrewniony z kotem nubijskim, kotem domowym i kotem stepowym.
Poznany dobrze. Występuje na obszarze Europy, głównie na terenach lesistych. W Szkocji zamieszkuje obszary bezleśne, górzyste, a na obszarze śródziemnomorskim zarośla makii. Obdarzony dużymi zdolnościami adaptacyjnymi.
Żbiki zostały zdziesiątkowane w okresie od XVII do XX wieku (jako szkodniki i na futro), obecnie zaczynają powracać na swe pierwotne tereny. Swobodnie krzyżują się z kotami domowymi. Zwierzęta chronione w wielu krajach. W Polsce podlegają ochronie całkowitej.
Długość tułowia z głową wynosi około 37-90 cm, długość ogona: ok. 21-40 cm. Samice ważą około 3,5 kg, samce – około 5 kg. Ciąża u żbika trwa 63-68 dni, w miocie są 3-4 kocięta; młode dojrzewają w wieku 9-10 miesięcy.
Pożywieniem żbika są gryzonie, króliki, ptaki, płazy i gady.
Nieduży kot o gęstym długim futrze od żółtawoszarego do ciemnoszarego. Na tym tle wzór: 4-4 prążków wzdłuż głowy i karku, ciemna, niezbyt wyraźna pręga od grzbietu do nasady ogona. Na ogonie poprzeczne prążki (do 6, ale tylko 3 wyraźne).
Prążki na ogonie nie łączą się z pręgą grzbietową – cecha odróżniająca żbika od kota domowego. Na bokach tułowia do 12 pręg poprzecznych. Uszy spiczaste, czarne opuszki stóp i żółte tęczówki. Nos cielistoczerwony.
Żbik europejski
Wspaniałe zwierzęta i niezależne. Mam kociczkę przywiezioną z Chabówki – z miejsca gdzie zaczyna sie las i zabudowań praktycznie nie ma. Zamarzało to maleństwo -18 0C więc przytuliłam i mieszka już z nami 3 lata i z trzema kotami 🙂 Jest małą kotką o cechach żbika z wieloma rudymi plamkami – ale paski się zgadzają 🙂
Ewidentnie mieszanka żbicza. Ratujmy co się da i kochajmy co można:)
Piękna , zasada lepiej chyba już napisać nie można. Pamiętam krzyżówkę żbika z plany Strążyskiej przeszło 30 lat temu. Na Cyrhli Toporowej też się koty krzyżowały a teraz podobno nie ma już w tatrach po naszej stronie żbików, bardzo smutne.