Żubr

Żubr jest potężnym zwierzęciem kopytnym, bardzo podobny do bizona amerykańskiego.

Jest to największy lądowy ssak europejski. Waga do 900 kg, długość ciała 250 – 350 cm, wysokość w kłębie do 200 cm. Byk jest znacznie masywniejszy i większy od krowy, ma dłuższe i grubsze rogi oraz szerszą głowę. Ubarwienie ma brunatnopłowe; ciemnobrunatne boki głowy, ogon i broda; przednia część tułowia i kłąb są dodatkowo pokryte długimi, kędzierzawymi włosami, poza tym gęste i krótkie futro. Linia grzbietu tworzy wzniesienie podobne do garbu.

Żubr jest koczownikiem – latem wędruje po wilgotnych okolicach (lasy mieszane i liściaste), zawsze w pobliżu rzek i bagien. Pożywienie stanowią trawa, porosty, liście, mech, pąki, zioła, gałązki oraz kora. Te ogromne ssaki tworzą mieszane, różnowiekowe stada liczące do kilkunastu sztuk, zazwyczaj prowadzone przez doświadczoną, starszą krowę. Zimą tworzą większe ugrupowania. Dojrzałe byki przyłączają się do stada tylko na czas rui. Ciąża trwa 9 miesięcy, krowa rodzi w maju, średnio co dwa lata – jedno lub dwa cielaki. Żubr żyje około 20 – 25 lat.

Żubr po I wojnie światowej był na granicy wyginięcia. W 1929 roku rozpoczęto odbudowę gatunku, wtedy przywieziono żubry do zagrodu w Puszczy Białowieskiej – w 1952 roku pierwsze okazy wypuszczono tam na wolność. Obecnie żubry w Polsce tworzą 5 stad – 600 sztuk: Puszcza Białowieska, Puszcza Borecka, Puszcza Knyszyńska, Bieszczady i Lasy Wałeckie. Wolne stada żyją też w Rosji, na Ukrainie, Litwie i Białorusi. Zagrożeniem dla żubrów jest mała liczebność gatunku i izolacja stad – ubóstwo genetyczne. Dodatkowo poprzez przekraczanie pojemności środowiska przez niektóre stada konieczny jest odstrzał – np. Puszcza Białowieska.

Wolno żyjące stada trzeba dokarmiać. W Puszczy Białowieskiej żubry rocznie zjadają 20 t kukurydzy, 400 t siana i sianokiszonki, 7 t żołędzi i 50 t buraków.

Żubry w Polsce są pod ochroną.

Żubr